Herken je dit:
- Als je ’s morgens in de spiegel kijkt of op de weegschaal staat denk je: ‘Ik word alleen maar zwaarder. Ik weet gewoon niet hoe ik het kan stoppen.’ Een gevoel van paniek komt in je op: ‘Hoe kan ik het nou echt goed aanpakken? En ook volhouden?’ Bij het woordje ‘dieet’ dat door je hoofd schiet gaan je nekharen overeind staan. Je weet het al, dat houd je gewoon niet vol. Honger, niets lekkers mogen. Eerst afvallen, maar daarna weer in dubbel tempo aankomen. Daar heb je geen zin meer in. Maar wat dan wel?
- Je hebt je schoonzusje beloofd dat je vanmiddag met haar meegaat om te winkelen. Dat vind je gezellig, maar je weet ook dat zo’n middag door het dorp slenteren, terwijl je schoonzus je constant de oren van je hoofd kletst, heel vermoeiend is. En vanmorgen heb je je huis al schoongemaakt, want dat doe je altijd op vrijdag. Je bent moe en voelt je wiebelig, maar het is tijd om te gaan. Je gooit snel een glas cola naar binnen en stopt twee schoolkoeken van je dochter in je tas.
- Steeds als je weer te binnenschiet wat je leidinggevende laatst tegen je zei, krijg je een knoop in je maag. Wat als hij nou eigenlijk bedoelde dat je je werk niet goed doet? Dat ze vinden dat je niet in het team past? Misschien word je wel ontslagen! Je wilt er gewoon niet aan denken. Je gaat voor de tv zitten met een zak chips.
- Als je de was opruimt in de kast zie je het weer: al die kleren in verschillende maten. Maar iets vinden waar je je echt lekker in voelt wordt steeds lastiger. Het lukt niet meer om jezelf mooi te vinden en je bent bang dat je man dat ook vindt al zegt hij van niet. Kijk, daar hangt je lievelingsjurkje… Vol verlangen kijk je ernaar. Zal je het ooit weer aankunnen? Of moet je de hoop maar opgeven en het wegdoen?
- Anderen zien jou als een bezige bij, lekker bezig met je baan, zorgen voor je gezin en de mensen om je heen. Je zorgt ook graag, dat vind je belangrijk. Maar je zit niet goed in je eigen vel. Je bent vaak moe en voelt je overspoeld door alles om je heen. En diep van binnen knaagt er een soort leegte, die je steeds onrustiger maakt. Je weet dat er dingen anders moeten, dat je ook voor jezelf moet gaan zorgen, maar je weet niet hoe.
Hoe moet je verder?
Als er niets verandert, zal je je steeds onrustiger gaan voelen. En steeds harder je best moeten doen om de schijn op te houden dat het wel goed gaat. Ondertussen blijf je eten gebruiken als sluitpost, of om je af te leiden of te troosten, maar dat zal je geen oplossing bieden. Dat doet het eigenlijk nooit. Sterker nog, het wordt een steeds groter probleem. Je gewicht neemt alleen maar toe. Je bent moe en prikkelbaar en dat heeft zijn weerslag op de relaties met de mensen die je lief zijn. Je kunt er tenslotte niet meer voor anderen zijn, want je tank is helemaal leeg.